Minder eervol dan een hoer: geld verdienen met je naam

Soms kijk je naar een abstract kunstwerk en denk je: "Wat is dit nou? Dit kan ik ook!". Je bent totaal niet onder de indruk, tot je achter de gedachtegang van de kunstenaar komt. Vaak is het idee achter een kunstwerk zó gaaf dat de uitwerking in eens niet meer uitmaakt. Dan is abstracte kunst wél te waarderen. Toch is niets wat het lijkt. Want jullie kennen Anton Heyboer (misschien) nog niet!

Gisteren kwam de man toevallig ter sprake: Anton Heyboer. Ik kende hem vaag van verhalen, maar wist niet veel van hem. Ooit had ik gehoord dat hij vier vrouwen had en nogal wild ging in zijn kunst. Het trok me niet, dus het deed me niets. Tot gisteren. Toen kwam ik achter de manier waarop Heyboer geld verdiende.

Het is een man met een grote naam. Dat wist Anton Heyboer zelf ook, want aan het einde van zijn carrière verdiende hij daar zijn geld mee. Op een behoorlijk smerige manier. Het is ongelofelijk hoe hij schaamteloos aan André van Duin laat zien hoe hij met een paar klodders verf weer een paar tientjes weet te verdienen.

Dit geeft perfect aan hoe corrupt de kunstwereld eigenlijk is.  Kunstkenners kijken niet naar kunde, nee, die kijken naar namen. Heb je vroeger ooit iets gaafs gemaakt en heb je daar een naam mee opgebouwd? Dan is het geen probleem een paar kotsvlekken op de vloerbedekking als "kunst" te verkopen voor een paar flappen. Triest... Helaas zie ik het niet gebeuren dat deze instelling ooit verandert.

Heyboer met een theekopje